Afbeeldingen
Biografie
Herman Goepfert
Geboren 1926 – Bad Nauheim, Duitsland
Overleden 1982 – Antwerpen, België
Hermann Goepfert was een Duitse kunstenaar.
Binnen de ZERO-beweging was hij de sterkste pleitbezorger voor de integratie van kunst en architectuur.
Zijn bevriende kunstenaars en samenwerkingspartners waren Günther Uecker, Lucio Fontana, Piero Manzoni, Herman de Vries en Jef Verheyen.
Hermann Goepfert studeerde van 1947 tot 1951 aan de avondschool en daarna van 1951 tot 1958 aan de Staatsuniversiteit voor Schone Kunsten in Frankfurt am Main.
In 1957 richtte hij zijn eerste studio op, niet ver van de universiteit.
In de daaropvolgende jaren nam hij deel aan verschillende groepstentoonstellingen in Frankfurt, die een afscheid inluiden van de informele en gepostuleerde “Nieuwe Duitse tendensen”.
ZERO
In 1961 werd de zeer actieve Goepfert samen met Heinz Mack, Otto Piene en Günther Uecker uitgenodigd voor de tentoonstelling 30 jonge Duitsers in het Städtisches Museum, Schloss Morsbroich, Leverkusen.
De uitwisseling met kunstenaars en instellingen buiten Frankfurt begon. Goepfert werd al snel een belangrijke vertegenwoordiger van de ZERO-beweging in Frankfurt en acties met de kunsttheoreticus Bazon Brock en de galeriehouder Rochus Kowallek trokken meer aandacht. Internationale kunstenaars kwamen in de jaren zestig naar Goepfert aan de Main om van gedachten te wisselen en met hem samen te werken.
NUL – AMSTERDAM
In 1962 nam Goepfert deel aan de NUL-tentoonstelling in het Stedelijk Museum in Amsterdam en in 1963 aan de Europese Avant-gardetentoonstelling in de Schwanensaal in Frankfurt.
In 1964 werden zowel zijn aluminium reflectoren als zijn Optophonium (licht-geluid machine) getoond op de documenta III in Kassel en in datzelfde jaar werd hij uitgenodigd voor de ZERO-tentoonstellingen in Londen en Philadelphia.
In 1965 exposeerde Goepfert samen met Jef Verheyen en Lucio Fontana in Berlijn en Frankfurt.
Ook het eerdere gezamenlijke werk maakte deel uit van de presentaties. Daarna volgden uitnodigingen voor andere ZERO-tentoonstellingen in Washington en Milaan en tentoonstellingen zoals Light and Movement – Kinetic Art, Kunsthalle Bern en Kunsthalle Baden-Baden, Lumiere-Mouvement et Optique, Palais des Beaux-Arts, Brussels, Kinetics and Objects, State Gallery Stuttgart, of Sceno et graphico, Biënnale van Venetië.
EXPOSITIES
In 1965 richtte Hermann Goepfert samen met architect Johannes Peter Hölzinger de planvereniging voor nieuwe vormen van de omgeving op en een jaar later huurde hij tot 1968 een kleine tweede studio in Antwerpen. In 1966 was Goepfert vertegenwoordigd in de tentoonstellingen wit op wit, Kunsthalle Bern, in 1967 in Light-Movement-Color, Kunsthalle Nürnberg, in Magic of Light, Kunsthalle Recklinghausen en in de wereldtentoonstelling in Montreal.
Ook in 1967 had hij een solotentoonstelling in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel.
In zijn belangrijkste solotentoonstelling tijdens zijn leven toonde Goepfert retrospectief statische en kinetische werken die sinds de witte schilderijen waren ontstaan en die alleen licht als thema hadden.
In 1968 nam hij deel aan de Triënnale in Milaan en in 1969 aan de Biënnale van Parijs.
In 1970 ontving hij een beurs van Parijs van de Bondsrepubliek Duitsland en woonde en werkte een jaar aan de Cité Internationale des Arts.
ANTWERPEN
In 1971 verhuisde hij definitief naar Antwerpen.
In de jaren zeventig volgden tentoonstellingen over zijn integratieve werk, zoals Architectural Speculations in 1970, Museum Schloss Morsbroich, Leverkusen, of tentoonstellingen in de ZERO-context, zoals 1974 ZERO, voorbeelden uit de Lenz-collectie, Städelmuseum Frankfurt, of 1979 Zero, picturale presentaties van een Europese Avantgarde 1958-1964, Kunsthaus Zürich, en Zero Internationaal Antwerpen, Koninklijk Museum voor Schone Kunsten, Antwerpen.
Goepfert stierf onverwachts in Antwerpen in 1982.
Levensruimtes bouwen van lichte objecten is de droom van ons allemaal, is een sleutelzin van Hermann Goepfert.
Kunst en maatschappelijk engagement moeten elkaar doordringen en niet alleen de omgeving vormgeven, maar ook maatschappelijke processen in gang zetten.
Het was de bedoeling van Goepfert om een kunstwerk openlijk te ontwerpen en de kijker te laten deelnemen aan het maakproces.
Voor Goepfert lag de focus vooral op licht als kinetisch moment en direct ontwerpmedium. “Licht is vorm” was het credo van Hermann Goepfert, die met voorgevormde instrumenten de esthetische kwaliteit van licht zichtbaar wilde maken.
Bovenal was het natuurlijk licht dat hij probeerde weer te geven.
Het gebruik van kunstlicht, getriggerd door elektronische impulsen, werd alleen gebruikt in zijn optophonics, die hij construeerde met statische metalen inserts naar analogie van zijn witte foto’s.
Zijn eerste Optophonium, dat nu in de Krefeld-musea hangt, bestaat uit een houten wand die wit is gehouden en waarin talloze stukken aluminium zijn ingebed.
Aan het begin van zijn artistieke praktijk zijn er verschillende stappen van reductie.
Eind jaren vijftig ontstonden de eerste witte foto’s.
Na 1960 gaf Goepfert de voorkeur aan gepolijste metalen.
Zilverachtige metalen platen bleken ideaal, omdat ze door hun gladde oppervlak een hoge mate van reflectie hebben en bovendien gemakkelijk te vormen zijn.
ALUMINIUM
Begin jaren zestig verving hij ook het doek door metaal, met de bedoeling de ruimte meer in te sluiten. Na 1962 ontstond de grote groep werken van aluminium reflectoren, waarvan de afzonderlijke werken in wezen hetzelfde zijn: Voor een bediende aluminium plaat, die op een zwart oppervlak is bevestigd en meestal concaaf is gebogen, een aluminium structuur hangt in het midden en op korte afstand, aan de boven- en onderkant Rand is flexibel bevestigd.
Van 1965 tot aan zijn dood werkte Hermann Goepfert samen met de Bad Nauheim-architect Johannes Peter Hölzinger in de planningsgemeenschap voor nieuwe vormen van het milieu.
In 1967 ontwierp de gemeenschap het Karlsruhe Palace Park inclusief het restaurant aan het meer voor de Federal Garden Show van 1967.
Het restaurant werd verwijderd nadat de tuinshow was afgelopen.
Een ander samenwerkingsproject is het “Spoon Forest” in de Rheinaue (Bonn) uit 1979.
Hermann Goepfert woonde in Frankfurt am Main en na 1971 voornamelijk in Antwerpen, waar hij in 1982 overleed.
Zijn graf bevindt zich op de hoofdbegraafplaats van Frankfurt.